Loslaten
Ik realiseer mij dat de kinderen al best heel groot zijn, Lucas 16, Daan 17 en Dorien 21 jaar en het ‘echte’ opvoeden ligt al even achter mij. Ik coach vanaf de zijlijn en laat ze vooral los, ze ontdekken de wereld en die vinden ze leuk. Ze worden blij van de ‘vrijheid’ die de leeftijd hun biedt. Dit weekend ging Daan, zonder zijn broer, de reis aan naar zijn vader in Limburg van ruim drie uur. In de regel gaan ze met zijn tweeën en deze keer was Daan het ‘wachten’ zat en vertrok alleen. Lucas heeft net zijn scooterbewijs op zak en hij ervaart dat dit hem een ongekende onafhankelijkheid biedt en rijdt overal heen met een big smile. Mijn dochter woont al op zichzelf met haar vriend en loopt haar eigen route. Ik ben aan de zijlijn aanwezig en bezie wat er gebeurt en stuur bij zodra nodig en stap in op aanvraag. Natuurlijk is dit niet vanzelf gegaan, de basis voor deze structuren in de opvoeding is gelegd toen ze klein waren. Tussen 0 en 9 jaar is het stevig opvoeden geblazen, hier bepaal je de route die je gaat lopen met het kind. Tussen 9 en 12 jaar ga je van opvoeden naar begeleiden en tussen 12 en 17 jaar ga je coachen en vanaf 17 is er vooral veel loslaten.
En je kunt pas met een gerust hart loslaten als je kids een zelfredzaamheid laten zien waar jij het gevoel bij hebt dat je ze los kunt laten, toch? Of is het andersom, kan het kind pas zelfredzaamheid ontwikkelen als jij ze los kunt laten?
En ben jij hier toe in staat? Kun jij het kind het vertrouwen geven dat het zelfstandig is. Of heb jij de rol van deze zorg misschien wel zelf nodig of niet geleerd in de opvoeding vanuit jouw systeem en ben je niet in staat de kinderen los te laten?
Dit zijn serieuze vragen die je als ouder te beantwoorden hebt voor je iets kunt verwachten van je kind. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik mij weer heel bewust dat opvoeden niks meer en minder is dan bewust worden van wie je bent als ouder en wat jouw normen en waarden zijn in het leven. Hoe duidelijker jij dit op je netvlies hebt hoe gemakkelijker je opvoeden zult ervaren, giet er een beetje consequent zijn over heen, een hoop humor en veel liefde en je komt een heel eind.
Vandaar ik vanmorgen tegen mijn zus zei, die het af en toe echt even gehad heeft met haar dochtertje van anderhalf die de boel al aardig op stelten kan zetten, “Vergeet niet te genieten van deze fase, het is druk (begrijp ik) en ook heel erg leuk, zoals alle fases van het opvoeden leuk zijn”. En nu geniet ik van het feit dat ze groot zijn en toen ze klein waren heb ik de basis gelegd. Daardoor kan ik ze nu met een gerust hart los laten. Opvoeden is een mooi en leerzaam proces. En persoonlijk ben ik er een leuker mens van geworden!
